[ Pobierz całość w formacie PDF ]

nych zdjęciach żadnych podbitych oczu ani rozciętych
warg.
Russ i Ford odprowadzili ją wzrokiem.
- Nie będziesz się nudził - ostrzegł Russa Ford. -
Mało kto przejdzie koło niej obojętnie.
Uśmiechając się, Russ skinął głową.
- I nie chciałbym, żeby było inaczej. - Skinął na For­
da. - Może pogadamy przy piwie?
- Gannon, mam wrażenie, że ty i ja się dogadamy -
stwierdził Ford.
Następnego dnia Abby przyglądała się swemu odbi­
ciu w lustrze, które znajdowało się w sypialni na piętrze,
należącej do Mercedes w czasach, gdy mieszkała w win­
nicy. Suknia, którą wybrały z Mercedes, była naprawdę
piękna. Abby czuła się w niej jak księżniczka.
- Abby, wyglądasz pięknie - powiedziała Caroline,
poprawiając woalkę.
-Czy jest już Russ?
Anula & Irena
- Tak, kochanie - powiedziała z uśmiechem Caroli­
ne. - Zdaje się, że przyjechał o godzinę wcześniej niż
trzeba było.
Obracając się w stronę Caroline, Abby uśmiechnęła
się do niej. Caroline była tak uprzejma, że zaoferowała
swój dom jako miejsce uroczystości ślubnych. Nalegała
nawet, by ustalić jak najwcześniejszy termin ślubu, że­
by Abby zdążyła wrócić do pracy w klinice na czas roz­
rodu bydła.
- Dzięki, Caroline. Bardzo doceniam wszystko, co
zrobiłaś dla mojej rodziny.
- Lucas i ja jesteśmy szczęśliwi, że jesteście z nami
w winnicy - powiedziała Caroline z przekonaniem. -
Ty, Grant i Ford jesteście teraz częścią naszej rodziny.
Ze łzami w oczach Abby uściskała starszą panią.
- Jesteś wspaniała.
Caroline objęła ją i cofnąwszy się o krok, otarła oczy
Abby koronkową chustką.
- Russ jest dla nas jak syn. Jestem taka szczęśliwa, że
się pobieracie...
Nagle rozległo się pukanie do drzwi i już po chwili do
pokoju wkroczył wuj Grant. Był wysoki, miał przypró­
szone siwizną skronie i w czarnym smokingu było mu
bardzo do twarzy.
- Jakaś ty piękna!
- Ty też wyglądasz nie najgorzej - odparła Abby, pa-
dając mu w objęcia.
Anula & Irena
- Nie mogę uwierzyć, że jesteś na tyle dorosła, że mo­
żesz wyjść za mąż - powiedział z udawaną szorstkoś­
cią, obejmując ją. - Mogłoby się wydawać, że zaledwie
wczoraj bandażowałem twoje poranione kolana i poma­
gałem ci w lekcjach.
- Już czas! - zawołała Mercedes, wchodząc z pośpie­
chem do pokoju. - A zresztą dobrze się składa. Mason
i Ford już zagrozili Russowi, że go zwiążą, jeśli nie prze­
stanie chodzić po pokoju.
- Zobaczymy się na dole, kochanie - powiedziała Ca­
roline, całując Abby w policzek.
Mercedes z trudem powstrzymała łzy, wręczając Ab­
by bukiet różowych róż i białych lilii, a następnie uścis­
nąwszy ją serdecznie, razem z Caroline szybko wyszła
z pokoju.
- Gotów jesteś wydać mnie za mąż? - spytała Abby,
gdy razem z wujkiem znaleźli się u szczytu schodów.
Skinął głową, podając jej ramię.
- Nie zamierzam się ciebie wyrzekać. Zawsze bę­
dziesz moim małym Duszkiem. Chcę, żebyś o tym pa­
miętała, Abby.
Łzy stanęły jej w oczach.
- Kocham cię, wujku. Dziękuję, że przez te wszystkie
lata opiekowałeś się mną i Fordem.
- To był mój obowiązek, kochanie - powiedział wuj.
Abby bardzo kochała wujka, ale gdy oboje schodzi­
li półkolistą klatką schodową i nagle ujrzała stojącego
Anula & Irena
w salonie przy kominku Russa, zapomniała o bożyn
świecie, a jej myśli wypełnił ukochany mężczyzna. By
tak elegancki, że aż zaparło jej dech.
Zatrzymując się przed Russem, wuj Grant wetkną
dłoń Abby w dłoń jej przyszłego męża.
- Kochaj ją i dobrze się nią opiekuj. [ Pobierz całość w formacie PDF ]