[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Zasadniczo masz rację... to my dokonujemy wyborów i musimy godzić się z ich
konsekwencjami, czasem jednak los daje nam szansę, żeby wszystko zmienić. Spójrz na przykład
na mnie. Miałam poukładane życie, byłam w zgodzie ze sobą, a tymczasem...
- ...wszedłem w nie z buciorami i wszystko zepsułem? - spytał.
- .. .dałeś mi możliwość nowego wyboru - poprawiła go.
- Naprawdę? - Dusque mogłaby przysiąc, że w jego głosie słychać cień goryczy, ale była zbyt
zajęta przetrząsaniem zawartości pakietu, żeby zwrócić na to uwagę.
- A niech to! - zaklęła pod nosem.
- Co się stało?
- Nie ma regeneratora tkanki - westchnęła. - Będziesz się musiał zadowolić kilkoma większymi
opatrunkami z bactą. Jak tylko wrócimy na Korelię, natychmiast zrobimy z tym porządek -
stwierdziła stanowczo i przeszukała pakiet jeszcze raz, na wypadek gdyby coś przeoczyła. -
Byłam pewna, że będzie! - gderała, zakładając na ranę ostatni opatrunek. - No dobra, gotowe. Na
razie z twoją nogą nie jest najlepiej, ale wkrótce na pewno będzie. - Uśmiechnęła się do swojego
pacjenta.
Finn ujął ją delikatnie pod brodę i spojrzał jej w oczy.
- Czasem nie można wszystkiego przewidzieć - powiedział cicho. Chociaż statek miał
automatyczną regulację temperatury, Dusque zadrżała. Dotknęła jego twarzy, przesuwając palce
po szorstkiej, pokrytej kilkudniowym zarostem skórze, i odgarnęła niesforny kosmyk opadający
mu na oczy. Miał tak ciemne tęczówki, że nie mogła rozróżnić, gdzie zaczynają się z
renice. Te
oczy przywodziły jej na myśl bezdenną otchłań. Teraz już
wiedziała, że nigdy wcześniej nie spotkała nikogo podobnego. Tonąc w przepastnych głębiach
jego oczu, nie wiedziała nawet, czy to Finn ją pocałował, czy też ona jego.
Po kilku sekundach, które Dusque wydawały się wiecznością, odsunął ją lekko od siebie.
- Finn... - zaczęła, ale przeszkodził jej dz
więk alarmu dobiegający ze sterowni. Na twarzy
Darktrina pojawił się wyraz ulgi.
- Hm, to... eee... Chyba czas wyskoczyć z nadprzestrzeni - bąknął.
Równie zakłopotana, nie wiedziała, co powiedzieć.
- Chyba na razie tu zostanę - wykrztusiła wreszcie. - Gdybyś mnie potrzebował, zawołaj.
- Jasne - odparł z uśmiechem.
Długo siedziała samotnie, rozmyślając o wszystkim, co się wydarzyło. Kiedy zastanowiła się nad
słowami Finna o wyborach i ich konsekwencjach, zrozumiała, że miał rację: wszystko
sprowadzało się do tego, jaką wybrało się drogę i czy potrafiło się żyć z konsekwencjami
własnych decyzji.
Wróciła myślą do ostatnich kilku dni. Jak bardzo jej życie się zmieniło! Niedawno była pewna,
że wszystko straciła i jej życie nie ma już sensu, ale patrząc z perspektywy czasu, stwierdziła, że
do tej pory prowadziła jałowy, bezcelowy żywot. Zatopiona w rozmyślaniach, kręciła się
bezwiednie na obrotowym krześle; wreszcie zauważyła, zdziwiona, że opuściło ją zmęczenie.
Czuła przypływ energii i zadowolenie z siebie. Jedyną troską, mącącą jej spokój, był Darktrin.
Do tej pory zawsze starała się trzymać ludzi - rodzinę, kolegów w pracy - na dystans. I świetnie
jej to wychodziło. Jedyną osobą, która zdołała przebić się przez ten szczelny pancerz odludka,
był Tendau. A rysa, którą pozostawiła jego śmierć, zmieniła się w pęknięcie, skrzętnie
wykorzystane przez tego dziwnego ciemnowłosego Rebelianta. Nie mogła się oszukiwać:
przyciągał ją jak magnes. Czuła do niego coś więcej niż sympatię, ale bała się nazwać to uczucie
po imieniu.
Musi z nim porozmawiać, postanowiła. Kiedy poczuła, że statek wyskakuje z nadprzestrzeni,
uznała, że to równie dobra
pora na rozmowę, jak każda inna. Wstała i skierowała się do sterowni.
Na widok pochylonego nad konsolą przyjaciela zatrzymała się w pół kroku.
- Finn? - szepnęła.
Stał tyłem do niej. Podeszła bliżej, zajrzała mu przez ramię i zobaczyła holokron: tkwił w
gniez
dzie na panelu kontrolnym. Tuż obok niewielki monitor wyświetlał pasek postępu.
Sparaliżowana strachem stwierdziła, że chłopak właśnie pobiera zakodowane w holokronie dane
i gdzieś je wysyła...
- Co ty wyprawiasz?! - wykrzyknęła, pokonując kilkoma susami dzielącą ich odległość. Zanim
zdołał się odezwać, wyrwała urządzenie z portu komputera i cisnęła w kąt. Zauważyła, że
Darktrin błyskawicznym ruchem sięga do klawiatury i wciska jakiś przycisk - wiedziała z ponurą
pewnością, po co to robi, więc bez zastanowienia trzasnęła pięścią w konsolę. Nie mogła mieć
jednak pewności, czy transmisja została przerwana.
.- Odbiło ci?! - warknęła gniewnie. - Nie pamiętasz, co powiedziała Leia? Zabroniła nam
przesyłać jakiekolwiek dane zapisane w holokronie bez wyraz
nego rozkazu! W razie zagrożenia
mieliśmy go zniszczyć!
Spojrzał na nią z nieprzeniknionym wyrazem twarzy. Dusque nie traciła czasu. Sięgnęła po
filigranowy sześcian i rozejrzała się wokół. Kiedy zobaczyła to, czego szukała - niewielką szafkę
w jednej ze ścian - przyskoczyła do niej, wrzuciła holokron do środka i zatrzasnęła klapkę. Zanim
Finn zdążył zareagować, wystrzeliła holokron w przestrzeń kosmiczną. Potem oparła się o gródz
,
przełknęła dławiącą ją w gardle gorycz i spróbowała uspokoić tłukące się gwałtownie w piersi
serce.
- Dlaczego tak głupio ryzykowałeś? - jęknęła roztrzęsiona. Podeszła bliżej i dotknęła jego dłoni. -
Dlaczego, Finn?
Kątem oka zobaczyła błysk na monitorze radaru.
- To pewnie imperialni - wykrztusiła. - śledzą nas! Mogli przechwycić transmisję! I co teraz?!
Cała nasza wyprawa na nic!
Darktrin pokręcił głową.
- To nie imperialni.
- Skąd wiesz? - oburzyła się. - Popatrz na radar! Jeśli na ogonie siedzi nam któryś z
imperialnych agentów, nie mamy czasu do stracenia!
Zacisnął zęby i przymknął oczy.
- To z pewnością nie jest agent Imperium.
Ucichła zaskoczona pewnością w jego głosie.
- Skąd wiesz? - powtórzyła w końcu zbielałymi wargami.
- Wiem, że nie może nas śledzić agent Imperium... - zawiesił głos i zaczerpnął głęboko tchu
- .. .bo to ja jestem imperialnym agentem.
Przez moment Dusque czuła się tak samo jak na kamiennej kładce w jaskini: nie wiedziała, gdzie [ Pobierz całość w formacie PDF ]