[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- Przepraszam. Może przejdziemy do celu pańskiej
wizyty - odparła, siląc się na dowcip.
- Oczywiście. Cel mojej wizyty... - powiedział to
tak, jakby dopiero teraz uświadomił sobie, że istniało
coś takiego.
Z trudem powstrzymała się, by teraz jego nie nazwać
echem.
- Czy moglibyśmy usiąść? - zaproponował niespo�
dziewanie. - Jeśli dobrze pamiętam, to koło kominka
stały dwa fotele. Chyba że dokonałaś przemeblowania?
- To był pokój pańskiej matki. - Dowiedziała się tego
od gospodyni, która dodała, że jego lordowska mość na�
legał, by zainstalować ją właśnie w tym pomieszczeniu.
- Czasami pozwalała mi tu przychodzić i doglądać
wieczorowych kreacji. Oczywiście chodziło jedynie
o ostatnie poprawki. Przyklejenie sztucznego pieprzy-
ka, wybór ozdób do włosów. Biżuteria.
- Pozwalała panu wybierać? - zainteresowała się
Bella tymi zwierzeniami znacznie bardziej osobistymi
niż to, co słyszała od niego kiedykolwiek wcześniej.
- Od czasu do czasu. Czasami nawet wkładała to, co
wybrałem. Częściej wyjaśniała, dlaczego tego nie zrobi.
Bella była zaskoczona, choć jego głos przepełniony
był nostalgią. Nie wyobrażała sobie, by mogła coś ta�
kiego zrobić Kitowi. Gdyby kiedykolwiek dała mu
możliwość wyboru swoich kreacji, bez wątpienia nosi�
łaby to, co wskazał syn.
- Pierwsze lekcje dobrego smaku. - Chciała wy�
brnąć z niezręcznej sytuacji wywołanej przez nie naj�
milsze wspomnienie.
- Obawiam się, że obecnie muszę polegać na guście
Ingallsa. Mogę jedynie mieć nadzieję, że jest bez za�
rzutu.
Zalała ją fala gorąca. Pierwszy raz w czasie ich zna�
jomości pozbył się na chwilę rezerwy, a ona przestra�
szyła się, że wszystko zepsuła bezmyślną uwagą.
- Może być pan pewien, że tak jest w istocie.
- Dziękuję. Ale teraz naprawdę musimy porozma�
wiać o Kicie.
- Kicie? - znowu powtórzyła niczym echo.
Miała nadzieję, że przyszedł tu dla niej, i kiedy zro�
zumiała, iż nic z tego, poczuła rozczarowanie. Cóż ta�
kiego miał do powiedzenia o jej synu? Oczywiście mu�
siało to być coś ważnego, skoro z tego powodu pofaty�
gował się pierwszy raz do jej sypialni.
- Może przy ogniu? - ponaglił delikatnie.
Znów poczuła się niepewnie. Czy powinna podać mu
ramię? Skoro nie był w tym pokoju od śmierci matki,
poruszanie się po tym terenie może być dla niego trudne
lub nawet niebezpieczne.
- Proszę mi wybaczyć, że byłem tak nieroztropny -
odezwał się, mylnie interpretując jej milczenie. - Może
lepiej porozmawiamy jutro na dole.
- Wolałabym raczej dowiedzieć się, jak pan dotrze
do tych foteli.
Jego wybuch śmiechu rozładował atmosferę.
- Czyżby ten pokój był labiryntem?
Spojrzała w kierunku kominka zachęcającego cie�
płem i przytulnością. Po drodze nie było żadnych prze�
szkód.
- Chyba nie.
- Więc możemy iść - powiedział, wyciągając rękę.
Chwyciła jego dłoń ciepłą i mocną, zwłaszcza w po�
równaniu z jej własną, która drżała.
- Zaufa mi pan? - spytała, patrząc jednocześnie na
tę twarz o doskonałych proporcjach.
- Bez zastrzeżeń. - Chyba wciąż był rozbawiony.
Miała cichą nadzieję, że nic złego nie wydarzy się po
drodze, i podprowadziła go do fotela stojącego po pra�
wej stronie kominka. Tu znów się zawahała, a on po
prostu czekał.
W końcu położyła jego dłoń na oparciu. Namacał po�
ręcze, zbadał mebel palcami, po czym usiadł.
Poczuła ulgę, że się udało. Podchodząc do swojego
fotela, poczuła drżenie kolan. Opóz
niona reakcja na
stres? Czy obawa przed tym, co zaraz usłyszy?
Boże - modliła się w duchu - żeby tylko nie chodzi�
ło o to, że Kit i Fanny muszą się wynieść. Rano earl nie
wyglądał na zbyt rozgniewanego. Może to będzie
zwykłe napomnienie, by bardziej uważała na syna, trzy�
mała go w pomieszczeniach przeznaczonych dla dzieci.
Była przygotowana na taki warunek, oczekiwała, że
usłyszy coś takiego.
- Sądzę, że powinniśmy zmienić nieco reguły postę�
powania wobec Kita.
- Doprawdy? - Zdobyła się tylko na tyle.
- Muszę przyznać, że jego wizyta sprawiła mi przy�
jemność. Mam nadzieję, że nie będziesz zabraniać mu
kolejnych odwiedzin.
- Zabraniać? - Nie była pewna, czy dobrze usłysza�
ła. - %7łyczy sobie pan, by tam się pojawiał?
- Wydaje mi się, że lubi mnie widywać, a i mnie
sprawia to przyjemność. Sądzę, że z czasem...
- Tak?
- On nie może zaakceptować tych...
Jej oczy wypełniły się łzami, nad którymi chciała za�
panować, przynajmniej na tyle, by nie można było po�
znać po jej głosie wzruszenia.
- .. .ograniczeń? Ależ one są niezwykle łagodne, za�
pewniam.
- Pomyślałem sobie, że w nocy poczuł się zagubio�
ny w ciemnościach, lecz dzisiejszego ranka, a także
wieczorem...
Urwał, uświadomiwszy sobie, że powiedział za
dużo.
, - Kit znów przyszedł do gabinetu? - Nie mogła
uwierzyć, że syn ponownie okazał nieposłuszeństwo,
zwłaszcza po porannej katastrofie.
- Nie, nie - zaprotestował szybko Hunt. - Proszę mi
wybaczyć. Tym razem to Ingalls przyprowadził go do
mnie, aby chłopiec mógł przeprosić za stłuczenie wazy.
W trakcie tej wizyty Kit zaprosił mnie do siebie, aby�
śmy razem mogli pobawić się żołnierzykami.
- A pan ma na to ochotę - odparła.
Nie trudno było dostrzec, że tak jest w istocie. Wal�
czył z uśmiechem, wyglądał prawie tak samo jak Kit.
Poczuła osobliwy skurcz w sercu. Obawy, które odczu�
wała przez kilka tygodni, gdzieś pierzchły.
- Pan go lubi.
- Oczywiście. A co ważniejsze, uważam, że Kit
mnie polubił. Przynajmniej się mnie nie boi. W każdym
razie nie krępuje go nazbyt... to. - Wykonał gest, jakby
chciał dotknąć oczu, po czym wstał, wciąż trzymając [ Pobierz całość w formacie PDF ]