[ Pobierz całość w formacie PDF ]

dzy kromkami chrupkiego chleba. Pani Edwards wpatruje
się w panini, które przed nią postawił mąż, jakby chciała
zapytać: I co mam z tym zrobić?. Bez wątpienia chętnie
odrzuciłaby chleb i zjadła sam ser, ale nie może tego zrobić
w towarzystwie, a już na pewno nie w obecności Vicki.
Victoria, pytana o liczby, podaje bajecznÄ… sumÄ™. Ze
znawstwem mówi o baseballu, ostrej białaczce szpikowej
56
RS
i bankructwie restauracji na St. Botolph Street. Ben wy­
raz
nie się ożywia na wzmiankę o nieruchomości, która
być może zostanie wystawiona na sprzedaż.
Sydney obserwuje siedzÄ…cÄ… naprzeciwko Julie. Dziew­
czyna sprawia wrażenie przygaszonej. Może widzi w Vic-
torii kobietÄ™, którÄ… sama nigdy nie bÄ™dzie. Może nie po­
doba jej się, że obca osoba rości sobie prawo do jej brata,
a może słysząc o rozrywkach, do udziału w których nikt
jej nie zaprosił, wie, że zostanie sama? Sydney notuje
w myślach, żeby po lunchu zaproponować jej spacer.
Gospodarze rzadko informujÄ… Sydney wprost o pla­
nach na najbliższą przyszłość. Powinna raczej w ciągu
dnia wydedukować to z urywków rozmów, z dodatko­
wych zakupów leżących na granitowym blacie albo, sub-
telniejsza aluzja, z faktu, że o trzeciej pani Edwards bie­
rze drugi prysznic, żeby na wieczór mieć świeżo umyte
włosy.
Dzisiaj przy lunchu pada wzmianka o dwóch dodat­
kowych butelkach shiraza potrzebnych na kolacjÄ™. Roz­
waża siÄ™, czy silny wiatr nie uniemożliwi wypicia drin­
ków na ganku. Ale to kolejność zdań:  Ferris nie pije;
Marina lubi pellegrino; Claire i William może jednak
przyjdą", pozwala Sydney dość wcześnie wywnioskować,
że na kolacji obecnych będzie trzynaście osób. Kiedy na
trzy godziny przed czasem widzi w jadalni stół pięknie
zastawiony rżniÄ™tymi kieliszkami, niepasujÄ…cymi do sie­
bie zabytkowymi naczyniami z porcelany i nakryty da-
maszkowym obrusem (wszystko to sÄ… zdobycze z Empo-
rii) na dokładnie tyle osób, wcale nie jest zaskoczona.
Victoria delikatnie wyciera usta i chwali lunch. Razem
z Jeffem i Benem zamierzajÄ… zagrać w tenisa. Jeff propo­
nuje Sydney, by siÄ™ do nich przyÅ‚Ä…czyÅ‚a, ale ona odma­
wia, tłumacząc, że jest marnym graczem, co mniej łub
57
RS
bardziej odpowiada prawdzie. Po raz kolejny podstawo­
wa arytmetyka sprawia jej kłopot.
-Ja zagram - zgłasza się pan Edwards, jak zawsze
uczynny.
Talenty zostają zważone i ocenione. Ben z ojcem będą
grać przeciwko Jeffowi i Vicki. Sydney wnioskuje z tego,
że Ben jest najlepszym graczem z całej czwórki.
Sydney tylko raz dziennie zmywa naczynia. Jest to za­
sada, której nigdy nie Å‚amie, nawet w tak trudnej sytu­
acji, jak pierwszy piątkowy wieczór jej pobytu, kiedy na
doraz
nie zorganizowane przyjęcie koktajlowe potrzeba
było trzydziestu kieliszków i talerzy na zakąski, żeby nie
wspomnieć o czterech pokrytych serem blachach, na któ­
rych pan Edwards pośpiesznie piekł crostini. Po prostu
wcześniej opróżniła i załadowała zmywarkę, po czym
wycofaÅ‚a siÄ™ do swojego pokoju sÅ‚uchać na WEE1 trans­
misji z meczu Soksów. Dzisiaj wykonuje taki sam ma­
newr, wiedząc, że po wieczornym posiłku czeka ją wiele
zajęć. Z przyjemnością pomaga, ale wszystko ma swoje
granice.
Kiedy wchodzi do pokoju, natychmiast ogarnia jÄ…
przytÅ‚aczajÄ…cy żal za Danielem. Prosta czynność zamkniÄ™­
cia drzwi gwałtownie przywraca dotkliwą świadomość
tego, co utraciła. Nadzieję na normalne życie. Bufor
chroniący przed szybko zbliżającą się martwą godziną.
Schronienie przed koniecznością tworzenia przyszłości
na nowo, wkraczania w dziwnie obce wszechÅ›wiaty nie­
znajomych. Sydney przyciska dłoń do brzucha, gdzie
padł najsilniejszy cios.
Przypomina sobie, jak doskonale do siebie pasowali,
jej jasna noga wsuwaÅ‚a siÄ™ pomiÄ™dzy jego nogi, kiedy leże­
li przytuleni po miłosnym akcie, jakby ich członki ukształ-
58
RS
towane zostały specjalnie w tym celu. Jak Daniel zawsze
na niÄ… patrzyÅ‚, przechodzÄ…c przez pokój. A kiedy wyczer­
pany wracał z dyżuru, szukał jej po całym domu, bo tylko
ona umożliwiała mu powrót do normalnego życia.
%7łal słabnie, pozostawiając po sobie pragnienie, by nie
zostać samą. Sydney podchodzi do toaletki z lustrem.
Miała dwa śluby, jeden w kościele, drugi w synagodze.
Na pierwszym matka szlochała ze szczęścia, na drugim
ojciec sprawiał wrażenie ucieszonego. To z pewnością
dość dla każdej kobiety, myśli Sydney. Kolejny ślub byłby
objawem zachÅ‚annoÅ›ci, sprawiaÅ‚by nieco Å›mieszne wra­
żenie. Nie mogłaby włożyć białej sukni, spodziewać się
prezentów ani urządzić wesela. Czy w takim razie
wszystko skończone? Nic już jej nie czeka? A jeśli tak, co
ze sobą pocznie? Zostanie lekarzem? Czy udałoby się jej
zdać egzaminy na akademiÄ™ medycznÄ…? A może potrafi­
łaby się nauczyć latać?
Na stole w rogu salonu leży układanka. Julie pochyla
siÄ™ nad tysiÄ…cem kawaÅ‚ków. W gÅ‚Ä™bi duszy Sydney niena­
widzi układanek: sprowadzają frustrację, wywołujące ból
gÅ‚owy poczucie, że nie ma siÄ™ nic lepszego do roboty, fi­ [ Pobierz caÅ‚ość w formacie PDF ]