[ Pobierz całość w formacie PDF ]

- I co było dalej? - dopytywała się Anita, która tym razem przygładziła włosy, wcześniej
zazwyczaj układane w charakterystyczne kolce.
- Z samego rana udałem się do mauzoleum. Pobie\
ne oględziny upewniły mnie w
108
przekonaniu, \
e to robota zawodowców. Je\
eli zawodowców, to nie mogłem wykluczyć udziału
Jerzego w tym\
e przedsięwzięciu. W końcu przez lata wzrastania w przestępczym klimacie i
pobierania nauk od ojca, zasłu\
ył sobie na miano profesjonalisty w tym fachu. Z
cianę w grobowcu
rozkuto szybko, cicho i w konkretnym celu. Nie zgadzała się tylko jedna rzecz. Jak wiecie, Batura
to złodziej i tego nie neguję. Nale\
y jednak pamiętać, \
e jest przestępcą wykształconym i zna
historię. Powszechnie wiadomo, \
e urzędujący na Dolnym Z
ląsku Rosjanie, jeszcze w czasie drugiej
wojny światowej wywiez
li z tych terenów ka\
dy przedmiot, który się do tego nadawał. Na
cię\
arówki ładowano meble, obrazy, dywany i inne precjoza. Natomiast to, czego nie zdołali
zabrać, zostało zdewastowane. Tak więc, po co Batura, znający mechanizmy, jakie działały w
połowie XX wieku, miałby zabierać się do rozkopywania grobowca, skoro doskonale wiedział, \
e
jest on ewidentnie pusty i niczego nie skrywa? Równie\
co najmniej dziwne wydawało mi się
włamanie do kościoła w Roztoce. Po pierwsze, brakowało konkretnego motywu, jakim
posługiwałby się człowiek nadający zlecenia. Bo to, \
e za włamaniami stał ktoś wa\
ny, nie ulegało
wątpliwości. Brudną robotę wykonywały podrzędne pionki, które w toku sprawy nie miały \
adnego
znaczenia. Nawet nie musieli być to za ka\
dym razem ci sami ludzie.
- Oni naprawdę szukali pereł czy włamania były jedynie mistyfikacją?
- Nieudolnie, ale naprawdę szukali naszyjnika. Nie wiedzieli jednak, gdzie klejnot został
ukryty. Przede wszystkim sugerowali się legendą, według której Daisy została pochowana w
perłach. Być mo\
e rozkucie grobowca na topolowym wzgórzu zasugerował stajenny księ\
nej -
Cieplak. Gloria mogła przekupić go jeszcze przed jego śmiercią, albo -ju\
po niej - zasilić finan-
sowo jego wnuczkę i w ten sposób wydobyć informacje o przypuszczalnym miejscu pochówku
ciała księ\
nej. Niestety, mimo \
e odnalez
liśmy naszyjnik, do dzisiaj nie wiemy, gdzie le\
ą zwłoki
księ\
nej - stryj zmarkotniał, lecz zaraz ponownie rozweselił się. - Pani Vherstugh najpierw zleciła
kradzie\
zdjęć Daisy z archiwum z Pszczyny. Dalsze poszukiwania oparła na przypuszczeniu, \
e
pospiesznie wykonany, odręczny szkic po lewej stronie fotografii namalował ktoś, kto wiedział,
gdzie ciało księ\
nej zostało przeniesione z mauzoleum na topolowym wzgórzu. Nie udało nam się z
policją dociec, skąd Gloria wiedziała, \
e na którymś z pszczyńskich zdjęć jest takowy rysunek.
Niemka, przynajmniej na razie, odmawia zeznań. Pewne jest jednak to, \
e niezaprzeczalnie
popełniła błąd interpretując szkic, albowiem nie przedstawiał on zarysu grobowca. Szkic
odzwierciedlał wygląd kominka. Rysownik nie był wprawny w profesji malarskiej, gdy\
mimo \
e
starannie oglądaliśmy jego szkic, odkrycie naszyjnika przyszło nam z wielkim trudem. A przecie\

myśl wią\
ąca szkic ze zdjęcia z kominkiem powinna była błyskawicznie nasunąć się do głowy,
kiedy tylko ujrzeliśmy ów kominek.
- Zmyliła nas stokrotka układana z tych kamyków, które zmieniały kolor pod wpływem
wysokiej temperatury. Na szkicu kwiatek był, a w zimnym kominku \
adnych wzorów nie było
widać.
- Więc kto w końcu zrobił szkic na zdjęciu?
Stryj zaczekał z odpowiedzią, a\
Anita wymieni baterie w dyktafonie.
- Prawdopodobnie Księ\
na Pszczyńska we własnej osobie. Daisy, jeszcze przed wybuchem
drugiej wojny światowej sprzedała część bi\
uterii ze swojej bogatej kolekcji. Zmusiła ją do tego
sytuacja ekonomiczna, w jakiej księ\
na znalazła się po zakończeniu pierwszej wojny światowej.
Niestety, klejnoty straciły na wartości i Daisy nie wzięła za nie zbyt du\
ej sumy, mimo \
e posiadała
precjoza najwy\
szej klasy. Inaczej stało się z perłowym naszyjnikiem, który odznaczał się bezcenną [ Pobierz całość w formacie PDF ]