Ostrowska_Ewa_ _Pamietaj_o

[ Pobierz całość w formacie PDF ]

klucza i słu�chała, czy już zatruła się gazem do końca, czy może jeszcze się rusza?
Na wszelki wypadek poszła popatrzeć... Nagle Andrzej poczuł wielką, złą ochotę,
aby ta tępa, tęga, rumiana, czerstwa kobieta zasiadła przed nim kiedykolwiek w
charakterze oskar�żonej. I jaśniepani Jadwiga Nowak... i ta dozorczyni, której nie
widział i nie poznał, ale wydawało mu się, że znają doskonale. Pomyślał, że ona w
letnie, niedzielne popołudnie, kiedy się już mocno i tłusto naje, układa na parapecie
okiennym poduszkę i sama ładuje się w okno. Potem opiera tęgie łokcie na miękkiej
poduszce i patrzy, patrzy chciwym, łapczywym okiem na prze�chodzących ulicą
ludzi. Czeka syta, nażarta na jakiś wypadek, który stanie się godziwą rozrywką. Lubi
patrzeć" na wypadki, na ludzkie dramaty, słuchać płaczu dziecka, któremu
samo�chód zabił matkę. Nienawidził takich ludzi. A teraz, w tym upale, na tej
tłocznej ulicy nienawidził wszystkich, którzy go, potrącając, pospiesznie mijali.
Jestem zmęczony pomyślał i dlatego tak reaguję.
Ale jego odraza do mieszkańców kamienicy przy ulicy Wróblewskiego wzrastała.
Natomiast coraz silniej współczuł Annie Borowskiej.
Jak w klatce pomyślał. Chora, sama, bez nikogo. Z ety�kietką wariatki"
wśród obojętnych, niechętnych ludzi. %7ładnej życzliwości, tej najbardziej potrzebnej,
tej na co dzień. Pewno nie wyłączyłaby tego gazu, gdyby wiedziała, że za jej
drzwia�mi dwie kobiety słuchają, czy jeszcze żyje. Obojętność, tak, tę chciałbym
kiedyś posadzić na ławie oskarżonych i skazać.
Stanął na przystanku tramwajowym, postanawił jechać do komendy. %7łabicki i tak go
przeklnie. Po raz pierwszy miał oskarżać o zabójstwo kobietę i wewnętrznie
buntował się przeciwko temu, chciał zrzec się tej sprawy. Dwa razy doma�gał się dla
oskarżonych najwyższego wymiaru kary. Pierwszy raz sądził zbrodniarza wojennego
i nie miał żadnych wątpli�wości, a drugi raz młodego chłopaka, który zamordował
sie�demdziesięciopięcioletniego mężczyznę. Tę drugą sprawę odchorował i
przecierpiał. Myślał wówczas o rzuceniu zawo�du. Stwierdził, że ze swoimi
wątpliwościami moralnym1 i skrupułami nie nadaje się na prokuratora. Chociaż sama
zbrodnia była wyjątkowo ohydna, a jej sprawca dwudzie�stoletni chłopak,
wychowanek domów poprawczych, o twarzy kretyna, z niskim czołem i
rozpłaszczonym nosem nad wy�datnymi wargami nie wzbudzał odruchów
sympatii. Andrzej, domagając się najwyższego wymiaru kary, odnosił wrażenie, że
jednak litera prawa nie jest doskonała, Stary człowiek, którego młody psychopata
skatował tylko dlatego, że nie otrzymał żądanych trzydziestu złotych na butelkę wina,
przeleżał na ulicy blisko godzinę. W ciągu tej godziny leżące�go mężczyznę minęły
dziesiątki osób. Nikt się nim nie zainte�resował i nie pomógł. Przechodzień, który
był mniej obojętny od swoich poprzedników, sprowadził pogotowie i zawiadomił
milicję. Zeznał pózniej, że stary człowiek jeszcze żył, a leka�rze potwierdzili te
zeznania. Jednak gdyby pomoc została udzielona natychmiast po zajściu, stary
człowiek miałby szan�se na przeżycie. Andrzej myślał o tym, że ostateczny wyrok
śmierci na tego człowieka wydali dopiero ci wszyscy, mijający go chyłkiem,
obojętnie lub tchórzliwie, anonimowi, nieznani, niepociągnięci do odpowiedzialności
przechodnie.
Słuchaj mówił mu %7łabicki nie wolno się tak przej�mować. Tak było
zawsze, jest i tak będzie. My tego nie zmieni�my, ty tego nie zmienisz, a sam się
wykończysz!
Obojętność! myślał teraz Andrzej, czekając na tram�waj. Może gdyby znalazła
się jakaś życzliwie wyciągnięta ręka, może gdyby znalazł się ktoś, kto natchnąłby
Annę Bo�rowską nadzieją, uśmiechnął się do niej, pomógł, może nie do�szłoby do
tragedii. Otrząsnął się. Znowu spojrzały na niego jej cierpiące, jakby umarłe oczy.
Nie, nie będę jej oskarżał po�stanowił. Nie będę przede wszystkim dlatego, że
od począt�ku nie wierzę w jej winę. Nie będę, ponieważ muszę być obiek�tywny, a
nie potrafię. Zbyt lituję się nad tą wyniszczoną kobie�tą- Ale nikt inny, tylko właśnie
ona, ta kobieta o cierpiących �czach, miała motyw, aby zabić Ewę Borowską i
oczekiwać śmierci swojego męża. Bo kto oprócz niej? Ten zastrachany in-żynierek,
przyjaciel Borowskiego? Jego żona? Oboje tej dziew�czyny nie znali, widzieli ją po
raz drugi w życiu, pierwszy raz na ślubie Borowskiego, drugi raz wczoraj.
Borowski otruł swoją żonę i zamierzał popełnić efektowne samobójstwo przy
świadkach? Bzdura. W ogóle niepotrzebnie czepiam się tego faceta. Co mnie [ Pobierz całość w formacie PDF ]