[ Pobierz całość w formacie PDF ]

żeby przyniosła mu koszulę, w której wzięto go do szpitala,
wyjął z kieszeni list i zaczął go czytać. W miarę jak czytał,
rosło jego przerażenie. Carrera i Roxanne wyjeżdżali o dzie-
NIEBEZPIECZNA MIA
OZ

1 9 3
wiątej na przystań, skąd mieli popłynąć na cały dzień na
jednÄ… z wysepek.
- Muszę natychmiast zadzwonić! - zawołał do pielęg-
niarki. - To kwestia życia albo śmierci!
Barney wychodził właśnie z pokoju, by dołączyć do Barb,
która zeszła do restauracji na śniadanie. Oboje tego ranka
zaspali, więc był jeszcze trochę nieprzytomny. Stał już
w drzwiach, kiedy zadzwonił telefon. Zirytowany, wzruszył
ramionami i wyszedł na korytarz. Jednak coś nie dawało mu
spokoju. Carrera miał się odezwać, a wciąż tego nie zrobił.
A może to on? Cofnął się do pokoju i w ostatnim momencie
dopadł telefonu.
- Halo! Halo! - krzyknął do słuchawki.
- Pan Cortero? - rozległ się drżący, cichy głos na drugim
końcu linii. - Mówi John, taksówkarz. Wczoraj wieczorem
miałem dostarczyć panu list od pana Carrery, ale zdarzył się
wypadek i jestem w szpitalu.
- Tak mi przykro. Co jest w liście? - zapytał Barney.
John odczytał mu wiadomość i podał dokładne namiary
wyspy.
- DziÄ™kujÄ™, John. Nie ma ani chwili do stracenia! - Bar­
ney odłożył słuchawkę, wyjął z kieszeni komórkę i połączył
się z Dunaganem. - To ja - powiedział, kiedy zgłosił się Du-
nagan. - Ogłaszam alarm!
Marcus wziÄ…Å‚ ze sobÄ… broÅ„, tak na wszelki wypadek. Ka­
burę przymocował tuż nad kostką, pod szeroką nogawką
spodni. Gdyby przyszło co do czego, nie zamierzał poddawać
się bez walki. Roxanne włożyła powiewną białą sukienkę.
Pachniała drogimi perfumami i wyglądała naprawdę pięknie,
ale spojrzenie miała zimne.
194 NIEBEZPIECZNA MIA
OZ


- Dawniej uwielbiałeś odkrywać nieznane wyspy - za-
szczebiotała, kiedy wypływali z portu. - Robiliśmy to wiele
razy, ale nie ostatnio.
Nie wierzył jej. Nie wyglądała na osobę, która lubi wypra-
wy. Gotów był się założyć, że planowała wciągnąć go w za-
sadzkę. Zgodził się jednak na udział w tej grze. Wiedział, że
Barney i Dunagan już czekają na gangsterów. Na myśl o tym,
jakÄ… minÄ™ zrobi Roxanne, kiedy jej ojciec wylÄ…duje w stano­
wym więzieniu, uśmiechnął się ukradkiem.
Załoga jachtu wydała mu się znajoma, ale nie potrafił ich
nigdzie umiejscowić. Fragmenty dawnego życia powracały
do niego z wolna, w snach, z których budził się w środku
nocy. Występowała w nich zamglona kobieca postać, kocha-
jąca i słodka, przy której znów czuł się sobą. Nie była to
jednak Roxanne - tego był najzupełniej pewny. Przyszło mu
na myśl, że może któregoś dnia natknie się na nią w kasynie.
To magnes przyciÄ…gajÄ…cy kobiety bogate i piÄ™kne. A ta kobie­
ta musiała być nadzwyczajna. Niestety, jak dotąd, nie udało
mu się natrafić na tajemniczą nieznajomą. Czasami wrażenie
było tak silne, że niemal czuł ją w ramionach. A potem się
budził i nie mógł sobie przypomnieć jej twarzy. Podobnych
uczuć, niezrozumiałych i zgoła szokujących, doznawał
w obecności tej małej szwagierki Barneya, Delii. Jednak nie
mogła to być ona, bo nieładna, choć miła dziewczyna nie
odpowiadała jego wyrafinowanym gustom. Kiedy pozbędą
siÄ™ Deluki, bÄ™dzie miaÅ‚ mnóstwo czasu, by odszukać tajemni­
czą nieznajomą. Będzie mógł wtedy w spokoju czekać, aż
wróci mu pamięć.
- JesteÅ› taki milczÄ…cy - zauważyÅ‚a Roxanne, kiedy pod­
płynęli do wyspy, którą mu opisywała.
- Próbowałem sobie przypomnieć niedawną przeszłość
- odparł. - Pamiętam dzieciństwo, rodziców i szkołę. -
NIEBEZPIECZNA MIA
OZ

195
Wzruszył ramionami i wsunął ręce do kieszeni. - A nie mogę
sobie przypomnieć, co robiłem w zeszłym tygodniu.
Roxanne odetchnęła z ulgą.
- Nie forsuj się- powiedziała. - To przyjdzie samo z czasem.
- Tak myślisz? - zapytał. - Zaczynam w to wątpić.
- Jesteśmy na miejscu! - przerwała mu Roxanne i wydała
załodze polecenie, by zarzucić kotwicę i spuścić na wodę
łódkę, którą mieli z Marcusem dopłynąć do brzegu.
- Nadal umiesz wiosłować, prawda? - zapytała zalotnym
tonem.
- Pewnie sobie przypomnę, jak wezmę wiosło do ręki
- odparł i znów przyjrzał się uważnie twarzom członków
załogi, ponieważ dręczyła go myśl, że ich skądś zna.
Jeden z nich, wysoki Berber z wąsikiem, uniósł znacząco
brew i dyskretnie potrząsnął głową, dając do zrozumienia, że
nie powinien mu się zbyt natarczywie przyglądać. I wtedy
zrozumiał, że załoga nie pracuje dla Roxanne. Schodząc do
łódki, uśmiechnął się sam do siebie.
- Co ci nagle tak wesoło? - zapytała Roxenne.
Marcus roześmiał się na całe gardło.
- Mam wrażenie, że szybko odzyskam pamięć. Nie wiem
dlaczego, ale jestem o tym przekonany.
Gdy wpłynęli do płytkiej zatoczki, wyskoczyli do wody
i Marcus wciągnął łódkę na brzeg, żeby jej nie porwały fale.
- I co teraz? - zwrócił się do Roxanne.
- Teraz bÄ™dziemy zwiedzać wyspÄ™- oÅ›wiadczyÅ‚a z entuz­
jazmem, biorÄ…c go za rÄ™kÄ™. - O ile dobrze pamiÄ™tam, niedale­
ko jest mała chatka...
Instynkt samozachowawczy nakazywał mu mieć się na
baczności. Szedł obok Roxanne, rozglądając się dyskretnie
w poszukiwaniu błysku słońca na lufie albo ludzkiego cienia.
- A nie mówiłam, że znajdziemy tu czystą, przytulną
1 9 6 NIEBEZPIECZNA MIA
OZ


chatkę? - powiedziała Roxanne, wskazując na rozpadający
siÄ™ domek. - Wejdz
do środka, a ja poszukam drewienek,
żebyśmy mogli rozpalić ognisko, tak jak dawniej - dodała
z uÅ›miechem. - Przykro mi, że tego nie pamiÄ™tasz. ByÅ‚o na­
prawdę przyjemnie. - Ruszyła plażą w stronę zarośli.
Marcus wszedł na ganek, ale zamiast zajrzeć do domku,
przykucnÄ…Å‚, jakby chciaÅ‚ sobie zawiÄ…zać sznurowadÅ‚o, i dys­
kretnie sięgnął po broń, umocowaną nad kostką. Serce waliło
mu jak oszalałe. Zastanawiał się, co planowała załoga. Jeżeli
zabójca czekał na niego w domku, będzie musiał poradzić
sobie sam. [ Pobierz całość w formacie PDF ]