[ Pobierz całość w formacie PDF ]

był do nich uprzedzony.
W salonie staÅ‚ fortepian. Sabina podeszÅ‚a i usiadÅ‚a wypro­
stowana przy instrumencie. Nie mogła oprzeć się pokusie.
UniosÅ‚a pokrywÄ™ zasÅ‚aniajÄ…cÄ… klawisze z hebanu i koÅ›ci sÅ‚o­
niowej. W sierocińcu było pianino. Jedna z wytwornych pań
uczestniczących w działalności organizacji charytatywnej
zlitowała się nad muzykalną dziewczynką i nauczyła ją grać.
MUZYKA MIA
OZ
CI
73
Palce Sabiny musnęły klawiaturę. Zadrżała, słysząc czysty
dz
więk instrumentu.
Bez poÅ›piechu graÅ‚a drugi koncert fortepianowy Rachma­
ninowa. Pełen namiętności utwór doskonale pasował do jej
stanu ducha. Wpatrzona w czarne i biaÅ‚e klawisze zapomnia­
ła o całym świecie. Otoczona chmurą dz
więków, uleciała
w romantycznÄ… dal.
Nie umiaÅ‚a powiedzieć, kiedy poczuÅ‚a, że ktoÅ› jÄ… obser­
wuje. Przerwała grę w połowie taktu i ostrożnie zerknęła ku
drzwiom. Oczarowany Thorn staÅ‚ na progu. Jego brat rów­
nież przystanął u wejścia.
- Nie przerywaj - szepnÄ…Å‚ niecierpliwie starszy z Thorn-
donów. Wszedł do salonu i usiadł na kanapie. Wskazał Alowi
krzesło. Po chwili dodał łagodnie: - Proszę.
Sabina była zbita z tropu. Nie od razu się zorientowała,
w którym takcie przerwała grę. Thorn przyglądał się jej tak
badawczo, że ogarnęło ją zakłopotanie. Gdy znów zaczęła
grać, poddaÅ‚a siÄ™ urokowi muzyki; podobnie czuÅ‚a siÄ™ pod­
czas wystÄ™pów, ilekroć zaczynaÅ‚a Å›piewać. Brawurowo za­
koÅ„czyÅ‚a koncert fortepianowy i zamknęła wieko instru­
mentu.
- Znakomite wykonanie - pochwalił Thorn, jakby wbrew
sobie. - Gdzie się nauczyłaś tak grać?
- Brałam lekcje u znajomej - odparła wymijająco. - Nie
była zawodową pianistką, ale niez
le sobie radziÅ‚a. Jej za­
wdzięczam, że potrafię czytać nuty.
- WspaniaÅ‚a interpretacja. DoskonaÅ‚a technika - powie­
dział Thom. - Mogłabyś dawać koncerty.
- Dzięki, ale to nie dla mnie - odparła niepewnie i wy-
buchnęła śmiechem. - Strasznie się denerwuję, kiedy gram
74 MUZYKA MIA
OZ
CI
dla publiczności. Zżera mnie trema. Wolę śpiewać. Nie muszę
wtedy myśleć, co robić z rękami. Grając w sali koncertowej
myślałabym jedynie o tym, czy palce mnie przypadkiem nie
zawiodą, czy się nie pomylę. - Podeszła do Thorndonów
i przysiadła na poręczy fotela zajętego przez Ala. - A ty
grasz? - zapytała.
- Nie, ale Thorn jest dobrym pianistÄ….
Sabina spojrzała na starszego z braci.
- Zaskoczona? - zapytał kpiąco Thorn. - Lubię muzykę.
Nie mam, rzecz jasna, na myśli rockowego łomotu.
UsiÅ‚owaÅ‚ sprowokować SabinÄ™. Jej zagadkowa wszech­
stronność i niewątpliwy talent muzyczny były mu solą
w oku. ZirytowaÅ‚ siÄ™, ponieważ nie pasowaÅ‚a do uproszczo­
nego wizerunku, który sobie wymyślił. Na pewno chciał się
na niej odegrać. WyczytaÅ‚a to z jego oczu. UniósÅ‚ brwi. Po­
błażliwy uśmiech igrał na pełnych wargach. Thorn bez słowa
skłonił głowę i wyszedł.
- Czemu twój brat mnie aż tak nie lubi?
- Moim zdaniem trochÄ™ przypominasz mu matkÄ™. To wy­
starczy - odparł po namyśle Al. - Ty i ona macie podobne
usposobienia, chociaż wyglądacie zupełnie inaczej. Poza
tym... Gdy Thorn nie potrafi zapanować nad uczuciami, stara
się udawać, że nic go nie obchodzi. Staje się arogancki.
ZrobiÅ‚aÅ› na nim wrażenie. Jest zaintrygowany. Nigdy go ta­
kim nie widziałem.
-" Może powinnam wyjechać? - zapytała z nadzieją.
- Jeszcze nie teraz - odparÅ‚ Al, mrugajÄ…c do niej porozu­
miewawczo. - Robi siÄ™ ciekawie.
- Chyba nie zostawisz mnie sam na sam z tym draniem!
- krzyknęła zaniepokojona Sabina.
MUZYKA MIA
OZ
CI 75
- Boisz się mojego brata? - Al zmarszczył brwi.
- Tak - przyznała szczerze.
- Trzeba to wziąć pod uwagę.
- Oczywiście - przyznała z westchnieniem. - Z drugiej
strony jednak... Nie mogę przestać o nim myśleć, Al.
- Czyżbyś wzięłaś sobie do serca jego ostrzeżenia
i groz
by? - zapytał nagle Al.
Sabina nie chciaÅ‚a go martwić, toteż wybuchnęła Å›mie­
chem.
- W pewnym sensie tak, ale nie jestem nimi przerażona.
- A ja tak - odparł cicho Al. - Mój brat patrzy na ciebie
łakomie jak wygłodzony człowiek na obficie zastawiony stół.
Nie przypominam sobie, żebym widział u niego taką minę.
To spryciarz, więc uważaj na siebie.
- Nie dam siÄ™ omamić - zapewniÅ‚a Sabina. - LubiÄ™ wy­
zwania. Nie muszÄ™ ci mówić, że twój brat to godny prze­
ciwnik.
- JesteÅ› niepoprawna!
- ChciaÅ‚eÅ› powiedzieć: gÅ‚upia - poprawiÅ‚a go żartobli­
wie. - Mniejsza z tym. Wspomniałeś, że chcesz spotkać się [ Pobierz całość w formacie PDF ]